[Català] Darrer llibre de Joan Margarit, escrit durant la malaltia que per desgràcia no va poder superar i de la que va morir. El llibre en tot moment reflecteix aquesta situació, present en molts dels poemes, així com una mirada enrere sobretot als moments de la seva infantessa lligant-los amb el camí cap a la mort. Alguns dels poemes estan dedicats a amics i familiars, així com d'altres a amics ja perduts i dels qui vol tenir un darrer recordatori. Segurament no és el seu millor llibre, però si un llibre molt íntim, personal i introspectiu. [Castellano] Último libro de Joan Margarit, escrito durante la enfermedad que por desgracia no pudo superar y de la que murió. El libro refleja en todo momento esta situación, presente en muchos de los poemas, así como una mirada atrás sobre todo a los momentos de su infancia ligándolos con el camino hacia la muerte. Algunos de los poemas están dedicados a amigos y familiares, así como otros a amigos ya perdidos y de los que quieren tener un último recordatorio. Seguramente no es su mejor libro, pero sí un libro muy íntimo, personal e introspectivo. + Leer más |
Vídeo de Joan Margarit proyectado en la entrega del I Premio Internacional Joan Margarit de Poesía, otorgado por el rey Felipe VI a la poeta estadounidense Sharon Olds en el Instituto Cervantes de Nueva York.
Poema «De senectute»:
El amor de los jóvenes no piensa en el olvido.
Manda el futuro, aunque sólo brille,
al fondo del cerebro como un charco.
El dolor pone orden, suena como un aviso:
es la bocina del remolcador
que nos arrastra hasta salir del puerto.
Se pagan caros los intentos
de destruir el dolor, porque también
está el amor ahí.
La inteligencia es salvarlo todo.
Que nuestros ojos vigilantes luzcan
con esa espléndida inutilidad.
Nunca, sin el dolor,
podríamos haber amado así.
Suscríbete a nuestro canal de YouTube: https://www.youtube.com/InstitutoCervantesVideos?sub_confirmation=1