O amor, cando é de verdade, é sempre imprevisible.
|
O amor, cando é de verdade, é sempre imprevisible.
|
Os primeiros recordos son as pegadas da fascinación e a mirada do mundo desde unha altura que nunca máis volveremos recuperar.
|
Aparentemente o meu corpo carece de automatismos importantes para ser feliz. Aparentemente é importante ser feliz de maneira continuada.
|
A avoa Úrsula tivo dous fillos varóns antes de naceren mamá e tío Carlos, que é o único de todos eles que me quixo, sempre ao seu xeito, que é como queren as persoas que queren de verdade.
|
Dentro dela fican esparexidos os números perfectos, que son aqueles resultado da suma dos seus divisores naturais, exceptuando o propio número. O primeiro deles é o número seis. O número seis é divisible entre tres, dous e un. A suma dos tres é el mesmo: un número perfecto. O seguinte é o vinte e oito e o seguinte o catrocentos noventa e seis. Coñécense corenta e nove números perfectos e, entre os trinta primeiros millóns de números, só existen catro. A distancia entre un número perfecto e o seguinte expándese cada vez máis, igual que o universo mesmo. Relaciónanse intimamente como rarezas dunha serie non se sabe se finita ou infinita.
|
Creo que no se debe dar forma con la mirada del tiempo a los recuerdos felices.
|
Escribo ahora porque estoy perdida, y lo que busco es un cabo de cordel que me permita atarme con el curso normal de las estaciones y los quehaceres cotidianos, mi lugar en el carrusel. Escribo para buscar la lógica del engranaje y sus obstáculos, y para que la música no deje de sonar y los caballitos suban y bajen acompasados sobre ese automatismo que nos permite seguir con vida contra todo, formar parte de algo que prosigue a pesar de nosotros preso de la inercia, como hace un tren que no supimos dejar marchar.
|
Las cicatrices, como todas las heridas, son un consuelo para quien las lleva sobre la piel. Las cicatrices me otorgan el derecho a ser otra distinta a la que era antes de poseerlas. A lo mejor es así como huyo de mi cuerpo anterior, a fuerza de recordar que ya no existe.
|
Los hijos son pequeñas cicatrices que se mueven fuera de nosotros. Las cicatrices son marcas de vida, como los libros que escribo.
|
Mi barriga es redondez, manzana de piel tensa, tambor de tiempo. Los días giran alrededor de esa redondez como caballitos de feria. Imagino al hijo que está por llegar como parte de ese carrusel que gira alrededor del pasado escrito y del futuro por escribir.
|
"Hoy ha muerto mamá. O quizá ayer. No lo sé. Recibí un telegrama del asilo" ¿El personaje de qué libro está hablando?