Illa decepción

¡Cuánto he tardado en leer a mi querida @berta_davila y qué grave error! Una autora que sabe condensar como nadie el dolor físico y el emocional y transmitir la belleza de lo cotidiano y lo humano a través de novelas brevísimas cargadas de intensidad. Hoy he querido reseñar juntas estas tres brillantes historias que para mí forman un todo interconectado, donde nos abre su corazón en una ficción con fuerte trasfondo biográfico que abarca temas tan profundos como la enfermedad mental, el duelo, la propia identidad o la depresión postparto. Y es que leer a Berta es como tomarse de golpe un expreso intenso y lleno de aroma que activa todo tu ser.

A través de una narrativa y un estilo sumamente lírico, delicado y refinado, las palabras se colman de belleza, las frases se tornan máximas y lo leído se transforma en parte propia. Berta nos deja atisbar en su alma confrontándola tal que un espejo contra nosotros mismos.

Con Carrusel, Premio de la Crítica de narrativa gallega en 2019 y que encontraréis también en castellano de la mano de @editorialbarret, se adentra en el mundo del duelo y la enfermedad mental; Illa decepción, sólo disponible en gallego, ahonda, con el trasfondo de un mundo caótico en plena pandemia, en las raíces y orígenes propios; y en Os seres queridos, disponible en castellano con @eddestino, me ha terminado por enamorar tratando con suma delicadeza un tema que me ha tocado tan de cerca como es la depresión postparto y la maternidad real y culpable.

No busquéis acción, trama o historia en estas novelas, sino tan solo sentir. Leer a Berta es una explosión de sentimientos narrados con una delicadeza que te roza como una pluma. A Berta se la lee con el corazón abierto, expuesto a cualquier rasguño en forma de frase. Pero leer a Berta es a la vez una terapia, un aprendizaje, es vernos a nosotros mismos, reconocernos, comprendernos y avanzar en busca de la felicidad. Y es que la vida en el fondo, no es más que un carrusel que gira sin parar.

Illa Decepción é outro monólogo de Berta Dávila parecido a Carrusel pero que se centra nos sentimentos que deixamos nos fogares, polas casas que pasamos e o que nos apega a elas. Neste libro ademais de sentir e repasar con ela todas esas vivendas que formaron parte da túa vida, tamén te penetrarás en que persoas te acompañaron nese camiño e o que significaron para ti.

Non podo deixar de estar marabillada por Berta Dávila, se en Carrusel conseguía que me sentise na súa pel, nas súas dúbidas constantes sobre o movemento da saúde mental. En Illa Decepción fíxome reformularme o que quedou de min en cada casa que vivín, ademais despois dunha pandemia que fixo do noso fogar un refuxio e que magnificou a vivenda ao noso único territorio.

Berta manifesta abertamente que desexa regresar á casa na que se criou, e busca coa súa irmá entrar naquel piso que significou unha boa parte da súa vida. Fíxome graza que o día despois de ler este libro, no que estou a escribir esta recensión, camiñando por un canellón coa miña avoa me fose contando que cada vez que se mudaba de casa quedaba embarazada. A miña tía naceu nun barrio alto da vila, o meu tío preto da praia e a miña nai na rúa principal. E cando por fin se mudaron ao edificio de agora tomou unha pastilla porque temía quedar embarazada. Nesa historia hai moito do que Berta relata no libro, ese apego, esas vivencias, esa vida entre as paredes.

Só me queda agradecerlle a Berta volver facer que as súas palabras me enchan dos meus propios recordos e que a súa narración non che conte a súa historia, senón que tamén consegue contar a túa propia historia e os sentimentos que gardas no teu interior. Do mesmo xeito que Carrusel, este libro, debería ser de obrigatoria lectura.
Enlace: https://www.instagram.com/p/..

Pasados os meses, en certa maneira con saudades daquela escrita doce e íntima, traballada de maneira obsesiva, fixen por achegarme a Illa decepción. Inicialmente, pensei que non sería quen de atraerme unha narrativa sobre os fogares xa que, no meu utilitarismo, non lle dou máis valor a unha casa do que é quen de ofrecer ou para o que foi construída. E, malia todo, recibín con gusto as relacións que se establecen na narración ao redor dos recordos, das vivencias, sensacións e estímulos xerados ao redor do fogar. Resaltar as cousas pequenas, os acontecementos que adoitan pasar desapercibidos ten o aquel de espertar a necesidade de revivir situacións do pasado. Hai máis Berta Dávila neste libro que fala e non fala de si mesma ou, directamente, que é unha forma de subxectivizar o suxeito, que reconstrúe constantemente a súa historia.

Enlace: https://sensilencios.blogspo..