A estrada

Quería poder ver. Mira ao teu redor, dixo. Non hai profeta na longa crónica da terra que non quede referendado aquí e hoxe. Falásedes do que falásedes acertastes.

Algunhas veces estando sentado a observar como durmía o rapaz empezaba a salaiar irreprimiblemente e mais non era pola morte. Non estaba seguro de por que choraba pero cría que era pola beleza ou pola bondade. Cousas nas que xa non tiña maneira ningunha de pensar en absoluto.

O rapaz estaba moi fraco. Observouno mentres durmía. Cara mirada e ollos afundidos. Unha fermosura estraña.

Últimamente comezara a ver unha mensaxe en cada historia coma aquela, unha mensaxe de advertencia, e xustamente iso resultou ser aquela composición de sacrificados e devorados.

Non era quen de pintar para lle dar gusto ao neno o mundo que perdera sen pintar tamén a perda e pensou que quizais o neno o sabía mellor ca el.

Que has dicir? Que un nome vivo pronunciou estes versos? Que afiou unha pruma co canivete para grafar estas cousas con negro de abruño ou de fume? Nun momento narrable e tabulado? Vénme roubar os ollos. Vénme tapar a boca con terra.

Hai dentro de ti un ser coma ese sen ti o coñecer en absoluto? Pode habelo? Abrázao contra ti. Así. A Alma é veloz. Atráeo contra ti. Beixao. Rápido.