Un animal chamado néboa

Ao destino gústalle confabular. Xogar aos dados coas nosas vidas. Lanzalas sobre un tapete verde descolorido, o mesmo sobre o que levan xogando xeracións, e velas xirar sobre si mesmas mudando a sorte en cuestións de segundos

Gorecerse da fame na morneza do recordo.

E ese mesmo día souben que a nosa amizade morrera como morren as estacións. De xeito paulatino pero inexorable.

Coma se compartir a infancia xa fose un feito determinante para que os destinos de dúas persoas vaian unidos.