Edicións Xerais

É un libro moi raro, custa entrar nel e comprender os movementos dos persoaxes.

Unha parella atópase no aeroporto de Santiago, xuntos alugan un coche e van a un pequeno pobo costeiro da provincia da Coruña.

Alí vivirán o seu engano, cada un cargando cós seus pecados e cás suas expectativas. Pouco a pouco coñeceremos os seus traballos e as suas vidas.



A novela é un pouco rara, a súa estructura é a dunha obra de teatro, está dividida en actos e esceas, pero está todo narrado, non hay case diálogos. Os persoaxes viven un momento de mentira, o seu tempo xuntos está pactado e finxen ser o que non son. Nesa convivencia pesa o pasado e vívese un presente falso mentres recorren os pobos costeiros da Coruña.

O final é tan raro coma o resto da novela, eso sí entendese bastante ben o cá autora quere transmitir.



A novela é rápida e entretida. Lese moi ben e nunha tarde está finiquitada.

Ledicia Costas é , sen lugar a dúbidas, unha das miñas escritoras preferidas. E ten a habilidade de manexarse á perfección en varios xéneros literarios, o que non deixa de sorprenderme.

Nesta ocasión, preséntanos unha novela claramente enfocada ao público xuvenil e da que, a pesar das súas escasas páxinas, podemos extraer algunhas leccións de vida.

En "A lebre mecánica" coñecemos a Corvo, Nana e a súa pandilla de amig@s. Descubriremos as súas inquietudes, amores, desamores ou problemas familiares e verémolos enfrontarse á homofobia e , sobre todo, a un problema tan de actualidade como a ludopatía.

Narrada de forma sinxela, con cercanía e nunha liguaxe que lles resultará atractiva, coido que é un libro perfecto para que forme parte de la lista de lecturas dos nosos institutos.



Castellano:

Ledicia Costas es , sin lugar a dudas, una de mis escritoras preferidas. Y tiene la habilidad de manejarse a la perfección en varios géneros literarios lo que no deja de sorprenderme.

En esta ocasión, nos presenta una novela claramente enfocada al público juvenil y de la que, a pesar de sus escasas páginas, podemos extraer algunas lecciones de vida.

En "La liebre mecánica" conocemos a Cuervo, Nana y su pandilla de amig@s. Descubriremos sus inquietudes, amores, desamores o problemas familiares y les veremos enfrentarse a la homofobia y ,sobre todo, a un problema tan de actualidad como la ludopatía.

Narrada con sencillez, con cercanía y en un lenguaje que les resultará atractivo, creo que es un libro perfecto para que forme parte de la lista de lecturas de los institutos.

A morte agarda á espreita nesta novela e, así a todo, é unha lectura luminosa, chea de pequenas chiscas de ironía como xeito de rebelarse contra a fatalidade. Pode que, neste caso, morrer sexa o de menos.



Abril Andrade recibe a nova da súa próxima morte, pois sofre un cancro irreversible. Ao tempo herda un vello faro do seu tío Bastián, quen acaba de finar. No faro, Abril Andrade fará balance da súa vida, procurará refuxio no mar, nas conversas con Lisco e na compaña desa natureza que, coma ela, loita contra as sacudidas da hostilidade.



Rosa Aneiros escribe unha novela que, en aparencia sinxela, abarca moitos temas: a enfermidade, a memoria, os coidados, o dó, a natureza, etc. O faro derruído e impertérrito é quen de soster todo isto. A súa fraxilidade de ruína aparente deixa entrever tamén fortaleza. O mesmo que acontece coa protagonista.



Dúas mortes entretecidas: a que xa aconteceu, do tío Bastián, e a dela, moi próxima. Concorren nunha casualidade que é decisiva. Pois, sería ela quen de mudarse ao faro no caso de gozar de boa saúde? O faro é unha fuxida da realidade, unha burbulla na que illarse do transcorrer do tempo. Mais é tamén unha volta ao pasado. A rememorar a relación co seu tío. A reescribir, se cadra, a súa propia historia. O faro é, ao fin, un abeiro no que agardar a morte.



Encántanme as historias nas que as protagonistas dan un xiro repentino e necesario nas súas vidas e, nas súas escollas, a natureza preséntase como un refuxio, un lugar no que comezar de novo. A natureza convértese en casa e tamén en confidente.



Adorei o comezo desta novela, no que Abril atópase no MoMA de Nova York deixándose cativar pola beleza de «A noite estrelada» de Van Gogh, mentres trata de dixerir a nova da súa enfermidade terminal. Este inicio é un xeito perfecto de mergullarse na lectura. Como dicía ao principio, trátase dunha novela luminosa: os astros, o faro (luz real ou evocada), as cebolas, pois hai moito de luminosidade e de translúcido nas súas capas.



Adorei tamén a lixeireza nas conversas entre Abril Andrade e Lisco. Hai moito de pena compartida e tamén de desafogo. Adorei tamén ao raposo Leonardo que xorde de entre as sombras e a oportuna Abril, no momento preciso para axudalo, pois «Unha non pode morrer cando algo ou alguén te necesita».



E as cebolas? O ciclo da vida reflectido nos bulbos lémbralle á protagonista que a morte forma parte da vida. Hai tantas lecturas que podemos facer no cultivo das cebolas, na expectación pousada nas sementes. Agardar que a vida prenda. As cebolas que fan chorar pero, ¿son lágrimas reais? As cebolas que abrimos en capas, e descubrimos o que nelas permanecía oculto. Capas a capas que retirar para comprender a verdade, para comprenderse.



Non deixedes de ler esta magnífica novela. Moitas grazas a Xerais polo envío do exemplar e permitirme gozar desta lectura.


Enlace: https://www.instagram.com/p/..