Tantos años de silencio

Dicia esas cousas. Dicíaas e o pazo estaba sempre aberto, e viñan alí comer ducias de mortos de fame rebandas de marmeladas de froitos doces, e libros, o doutor obrigábaos a marchar cun libro nas mans se querian comer, tornamos fame por letras, a incultura por boas historias; leva un libro e non esquezas lelo e vir por máis. Eles tamén son alimento".

Alí dentro só habita o medo. Son medo. Non é que o teñan. Son. Medo en ollos medio pechados feitos vaíñas polas mazaduras e que por sorte non lles permiten ver esa realidade pesada e escura, pesadísima coma bloque de granito tremendamente insoportable sobre aquelas costas rotas. Medo nas caras, que intentan non expresar, non dar a entender, non manifestarse. E a mellor actitude se se quere seguir vivo. Tragar. Aceptar. Obedecer.

El miedo hace invisibles a las personas

O medo é todo nestes días grises nunha España amortallada. Os executores sábeno e por iso deixan abandonados os cadáveres no medio do monte, nas cunetas, onde poidan ser vistos.

O silencio pode chegar a ser un costume. E o costume, ao final, vólvese silencio.