 |
Hoxe traigovos El color púrpura, en concreto unha edición de 1986 que atopei nun rastrillo, e sí, o color ocre das súas páxinas fai que o ame con mais intensidade. . El color púrpura é unha novela epistolar escrita por Alice Walker na que non existe diálogo senon que a narración realízase a través de cartas entre dúas irmáns, aínda que unha delas tamén escribe a Dios. . As protagonistas desta historia (ambientada entre finais da escravitude e a loita polos dereitos das mulleres) son Celie e Nettie, dúas irmáns negras separadas na súa infanto adolescencia. Celie continua a súa vida nun pobo rural no sur de Estados Unidos, mentres que Nettie adoptada por unha familia misionera viaxa ao continente africano e tamén pasa parte en Inglaterra. Trátase dunha novela moi dura, estruturada baixo o yugo do patriarcado e do racismo. Hai violacións, abusos, violencia e discriminación. Pero tamén é maravillosa porque as personaxes feminizadas van empoderándose ao longo da historia (en concreto Celie) e esta evolución é moi importante, para a vida das protagonistas. . Celie vai descubríndose a sí mesma, mentras que Nettie vai desvelando de donde provén ela e as súas ancestras, quitando telas de araña aos peligros desa historia única. Gustoume tantísimo esta lectura! . Aquí deixovos con parte dunha conversación entre Celie e Shug Avery (p.76), para min unha das mais entrañables e agudas. . "Mira, ahí abajo, en el minino, tienes un granito que se calienta cuando haces eso que tú sabes con alguien. Y se calienta y se calienta y por fin estalla. Eso es lo bueno. Pero hay más cosas buenas. Besos, caricias con los dedos y con la lengua. ¿un granito? ¿los dedos y la lengua? Lo que yo tenía caliente y apunto de estallar era la cara. Ella me dice: Toma este espejo y míratelo. Seguro que nunca te lo has visto. […] Quédate conmigo mientras miro, le digo. Nos vamos corriendo a mi cuarto, como dos niñas traviesas. Tú vigila desde la puerta, le digo. Ella se ríe. de acuerdo, me dice. No hay enemigo a la vista. Me echo en la cama, me levanto el vestido y me bajo los calzones. Pongo el espejo entre las piernas. ¡Uf, cuánto pelo! Unos labios negros y, dentro, como una rosa húmeda" |
>
