Os camiños da vida

Ramón Otero Pedrayo é para min o autor galego que mellor documenta as súas obras. Ten a capacidade da síntese xeracional en apenas capítulos mentres che introduce episodios da historia nacional. Nesta obra de ficción, ás veces parece que estamos ante un retrato histórico do pasado e ese é o poder narrativo de Otero Pedrayo.

Os camiños da vida fálanos, é unha obra para beber a sorbos que do mesmo xeito que Os Pazos de Ulloa- en parte porque non se parecen tanto- represéntanos á fidalguía rural e como unha nova economía vai facendo que cambiese a maneira de vivir e traslade á sociedade cara a un vivir sen a imposición. É nese tema onde atopamos o principal foco central onde viran os personaxes pero sinceramente, é un libro para beber a e gozalo xa que todos os detalles que ten fálannos para traernos un camiño cara á crítica.

O que máis resaltaría da obra é esa capacidade do escritor de achegarche aos personaxes coma se dunha noticia de xornal fose. Esa mestura de persoas e as súas funcións que fan da obra un novo xuízo social sen miramientos dun autor que o analizou case todo na comunidade galega.

Hai que ler a Otero Pedrayo.