Agora que cala a noite

A escritura de Elba Pedrosa é directa, abrupta e galopante. Sorprendentemente s*xual. Cada relato consegue espertar a curiosidade e intriga por saber o que vai pasar. Iso atrapa, ben xogado.
.
SPOILER
�: v*olación, ac*so laboral, misoxinia, v*olencia machista, ac*so escolar

No segundo relato deste libro coral, o protagonista chámase Pablo (polas referencias que da trátase dun adolescente) o cal conta en primeira persoa o misóxino e asqueroso que é. Nesta historia nárrase explícitamente unha v*olación, en maiúsculas. Por si non quedou claro, en primeira persoa. Xulgade vos. Eu non o esparaba para nada
.
O de dar voz a un violador non me parece axeitado, mais cando á rapaza que agrede (suposta amiga do instituto) decide facer pedagoxía con él tralo acontecido. Ela, mais a súa profesora como mediadora.
 Intento comprender o porqué deste relato, desta maneira. Mais non o consigo. Porque o que necesitamos son exemplos positivos, que amosen coidado e afecto mútuo entre xéneros. Non un rompo e despois intento reparar, porque neste caso me parece o suficientemente grave.
Intento comprender que a finalidade disto era a de amosar a unha muller que non queda calada, e que decide darlle un rapapolvo ao seu agresor. Porque non o vai denunciar (así o afirma) en cambio anímao a ir a terapia. Total que él agacha a orella, despois de insultala, vexala, reducila a cero e agredila. Amén hermana, espétalle. Que fácil todo.
.
Fai moito tempo esforzábame demasiado en explicar de maneira asertiva  (ao igual que a protagonista) o típico comentario m*achista e cousas que se atopan na parte invisible do  iceberg. Pero quen fai pedagoxía despois de ser v*olada? 
.
Hai mais pinceladas, como o uso r*cista da linguaxe para describir a unha muller negra. H*mofobia e algo se menciona de Woody Allen e o seu método para atraer "musas".
Cantas bandeiras vermellas debe ter un libro para ser perxudicial?