InicioMis librosAñadir libros
Descubrir
LibrosAutoresLectoresCríticasCitasListasTest
>

Crítica de Beavazquez_


Beavazquez_
12 December 2022
[GAL] En "No me cuentes cuentos" Sandra Sabatés emprega contos tradicionais a modo de metáfora para contarnos historias reais. Historias terribles, vividas por mulleres como calquera de nós.

Atopamos personaxes como Brancaneves, Carapuchiña Vermella e o Lobo, Bela e a Besta... que a todo o mundo lle resultan familiares e que cando eramos pequenas seguramente incluso as súas historias nos resultaban inocentes. Pero cando vemos que esas personaxes se volven persoas de carne e óso, os papeis que interpretan perden calquera indicio de inocencia e decatámonos realmente da cantidade de violencia que levamos consumindo dende pequenas como algo do máis natural. E claro, así aprendemos despois a relacionarnos...

A primeira historia, para min, xa foi unha bofetada en toda a cara. Carapuchiña Vermella. Pamplona. 2016. Creo que sobra dicir moito máis. Pero é que lembro vivir este xuízo tan de preto que ler este conto foi demasiado doloroso. Non podía evitar que se me caesen as bágoas páxina tras páxina. Víñanseme á cabeza imaxes de meses seguindo cada nova que saía, de cada manifestación, desa tarde na que nos botamos á rúa sen pensalo un segundo porque ningunha de nós dubidabamos que iso fora unha v*iolación. Non podo evitar que se me caian as bágoas agora mentres escribo isto.

Pero as demais historias son igual de terribles. A Infanta, de quen abusaba o seu propio pai. A Sirenita, que marchou emocionada a coñecer a súa familia sen saber que esa viaxe lle destrozaría a vida. Ou a Muchacha, que tivo que loitar por facerse oco nun entorno laboral de homes abusadores para que ela e as súas compañeiras tivesen unhas condicións dignas.

[CAS] En "No me cuentes cuentos" Sandra Sabatés emplea cuentos tradicionales a modo de metáfora para contarnos historias reales. Historias terribles, vividas por mujeres como cualquiera de nosotras.

Encontramos personajes como Blancanieves, Caperucita Roja y el Lobo, Bella y la Bestia... que a todo el mundo le resultan familiares y que cuando éramos pequeñas seguramente incluso sus historias nos resultaban inocentes. Pero cuando vemos que esos personajes se vuelven personas de carne y hueso, los papeles que interpretan pierden cualquier indicio de inocencia y nos damos cuenta realmente de la cantidad de violencia que llevamos consumiendo desde pequeñas como algo de lo más natural. Y claro, así aprendemos después a relacionarnos...

La primeira historia, para mí, ya fue una bofetada en toda la cara. Caperucita Roja. Pamplona. 2016. Creo que sobra decir mucho más. Pero es que recuerdo vivir este juicio tan de cerca que leer este cuento fue demasiado doloroso. No podía evitar que se me cayesen las lágrimas página tras página. Se me venían a la cabeza imágenes de meses siguiendo cada noticia que salía, de cada manifestación, de esa tarde en la que nos echamos a la calle sin pensarlo un segundo porque ninguna de nosotras dudamos que eso fuera una v*iolación. No puedo evitar que se me caigan las lágrimas ahora mientras escribo esto.

Pero las demás historias son igual de terribles. La Infanta, de quién abusaba su propio padre. La Sirenita, que marchó emocionada a conocer a su familia sin saber que ese viaje le destrozaría la vida. O la Muchacha, que tuvo que luchar por hacerse hueco en un entorno laboral de hombres abusadores para que ella y sus compañeras tuvieses unas condiciones dignas.
Comentar  Me gusta         40



Comprar este libro en papel, epub, pdf en

Amazon ESAgapeaCasa del libro
Apreciaron esta crítica ()(4)ver más