 |
Quince anos despois dunha viaxe organizada para pasar a fin de ano no Sáhara, a protagonista de 'Xa vemos palmeiras' rememora os días que pasou en África. Reflexiona sobre o que aprendeu e o que non lle aprenderon, o que ela percibiu e como era percibido polo resto, as relacións entre o grupo e tamén o feito de que unha viaxe pode ser extraordinaria, si, pero hoxe en día en viaxar non hai nada de extraordinario. A medio camiño entre a ficción e a crónica (está baseado nunha viaxe real da autora), ofrece unha ollada moi acertada sobre o 'fast travel' e sobre como nos autoconvencemos de que ese tipo de experiencias acabaranse convertendo en puntos de inflexión nas nosas vidas e, na realidade, non son tal. Por moito que as semanas despois as pasemos incordiando, moi dificilmente nos producirán unha transformación prolongada: son pausas, parénteses, e o sistema encargarase de devolvernos a un punto similar ao anterior, pero non exacto, porque sempre quedan as amizades gañadas. Unha novela lixeira no seu estilo, pero que fai pensar todo o tempo sobre moitas cuestións como a superioridade moral do 'primeiro mundo' (o que nos di sobre non facerlle agasallos á rapazada polas súas posibles consecuencias quedoume gravado) e a das esferas urbanas (que ven exotismo e un choque cultural en algo que é día a día nas contornas rurais). Ademais, as pílulas de historia sobre o Sahara contribúen a enriquecer o texto, xa que axudan a comprender mellor a historia e o funcionamento da sociedade visitada. E ademais, divertida e moi entretida. Pódese pedir máis? |
>
