 |
Hoxe o ceo está moi gris, apático, vulnerable. Erika Irusta escribe Diario de un cuerpo desde a ferida. Unha ferida que sangra, que brota, que non sana. Unha ferida coma o ceo gris. Existen días claros, que brillan, pero somos unha jodida montaña rusa, un sube e baixa de emocións. Érika afirma que esto sucede,que non estamos locas, que somos cíclicas. . Siguen existindo tabúes arredor do ciclo menstrual . Un "estás en esos días?" é capaz de desatar a monstrua que levamos dentro. Progesterona, estradiol, estrógenos...unha combinación perfecta para un cóctel molotov de hormonas. Boom! . As diferentes fases polas que pasa un corpo menstruante son un brotar de emocións; llanto, raiba, disconformidade, soidade, instinto depredador, nivel antisocial alto, cerebro nublado (imposible pensar, crear, imaxinar) , solo queremos pechar os ollos. Cantas de nós nos sentimos solas en determinadas ocasións, sen explicación aparente? Falemos de culpas con nome hormonal. E a fase lunar como inflúe? 🌙 . . . Falemos tamén de responsabilidades filiais. Esta historia xira entorno ama e aita, dous no-padres tal e como vomita Irusta. Esta historia é para eles. Como aita foi aquel no padre que menospreciaba, insultaba a súa non filla. de como ama culpabilizaba á non filla da actitude de aita cara ela. De aquel tío que baixaba o pantalón, e collía a pequena man de dous anos á non sobriña para que lle tocara o seu despreciable membro. . Érika conta parte da súa historia a través de tres perspectivas, a través de tres fases cíclicas. Diario de un cuerpo, habítate, fai de ti un corpo vulnerable. Rómpete en dúas. |
>
