O PORCO DE PE de Vicente Risco
A filosofía era esencialmente inversión do pensamento. Deste xeito resultaba por exemplo, que quen ama a realidade non é realista, porque o amor á realidade consiste precisamente en pensar que non hai realidade, polo que quen ama a realidade é por definición, o idealista; e quen ama o pasado non é tradicionalista, porque amar o pasado consiste precisamente en querer que o pasado estea xa pasado; logo quen ama o pasado, por definición, é o futurista. Así o verdadeiro sabio non é o que sabe, senón precisamente o que non sabe, nin sequera o que sabe que non sabe, senón o que sabe non saber. O único digno de saberse é o que non importa: a filosofía é importante porque non serve para nada, se servira para algo, non tiña importancia. O contrario do que se pensa é sempre o certo, e todo iso que semella contradictorio se nisto non houbese contradicción. Todo o que non sexa isto, é pensamento vulgar.
|