Seis poemas galegos de Federico García Lorca
Danza da lúa en Santiago ¡Fita aquel branco galán, olla seu transido corpo! É a lúa que baila na Quintana dos mortos. Fita seu corpo transido negro de somas e lobos. Nai: A lúa está bailando na Quintana dos mortos. ¿Quén fire potro de pedra na mesma porta do sono? ¡É a lúa! ¡É a lúa na Quintana dos mortos! ¿Quén fita meus grises vidros cheos de nubens seus ollos? ¡É a lúa! ¡É a lúa na Quintana dos mortos! Déixame morrer no leito soñando con froles dóuro. Nai: a lúa está bailando na Quintana dos mortos. ¡Ai filla, co ar do céo vólvome branca de pronto! Non é o ar, é a triste lúa na Quintana dos mortos. ¿Quén brúa co-este xemido dímenso boi melancónico? ¡Nai: É a lúa, é a lúa na Quintana dos mortos ¡Si, a lúa, a lúa coronada de toxos, que baila, e baila, e baila na Quintana dos mortos! |