O paso do noroeste

“Así, cando crebado o espírito polos excesos da ledicia, dobrei o chafrán da casa do Cabido, tropecei de cheo cunha sombra que facía o ángulo oposto. Apartoume con malas maneiras e deu comigo no chan. Erguinme de vagar e chamei por el pois nin a decencia tivera de se desculpar ou de se interesar polo meu estado. Xirou sobre os seus calcañares amosando a fasquía de agresividade que teñen os mariños de longa data. Cando se decatou de quen eu era, mudou a tensión do se... >Voir plus